grandson: INERTIA tour in Klub Stodoła - 11.02.2026 - Warszawa Wednesday, 11 February 2026 | Klub Stodoła, Warszawa

grandson: INERTIA tour Wednesday, 11 February 2026 / Klub Stodoła, Warszawa - Event description:

Grandson, już dziś ceniony zarówno za swoje ostre komentarze społeczne (patrz: przełomowy hit Blood // Water), jak i za poruszające, prawdziwe historie (Heather, napisany ku pamięci fanki), idzie teraz jeszcze mroczniejszą, cięższą i bardziej bezkompromisową drogą, przygotowując się do wydania swojego trzeciego albumu długogrającego INERTIA.

INERTIA to dźwięk grandsona w wersji szczupłej i drapieżnej. Motyw przewodni płyty to wezwanie do – jak sam to określa – „rosnącej potrzeby solidarności klasowej, którą można osiągnąć poprzez dostrzeżenie, że ponad wszelkimi podziałami politycznymi ludzie skorzystają na konsolidacji władzy w rękach wielu przeciwko nielicznym”. Ta idea ubrana została w muzykę, która najpierw uderza w serce, a potem angażuje umysł: monumentalne, ciężkie riffy, wściekłe, rozrywające żyły rapy, porywające refreny i filozofia, że muzyka walcząca o sprawiedliwość społeczną powinna brzmieć jak okrzyk bojowy.

Dla grandsona inspiracja, która „na nowo rozpaliła jego poczucie celu jako artysty”, była dwutorowa. Z jednej strony – szerszy kontekst kulturowy nowego pejzażu politycznego: „celebrytyzacja miliarderów i wzrost znaczenia ciemnych pieniędzy w polityce”, a wraz z tym atak na prawa osób queer, demaskowanie współczesnego faszyzmu i mizoginii żerującej na męskości czy podważanie ruchu solidarności z Palestyną. Rozczarował się także lewicą – latami trzymał partyjną linię, współpracował z Headcount, organizował tysiące rejestracji wyborców, tylko po to, by obserwować te same schematy korupcji, insider tradingu, lobbingu i antypracowniczej agendy. Widząc, jak kwestie społeczne są wykorzystywane do promowania interesów korporacyjnych na całym świecie – bezpośrednio uderzających w społeczności, które wspierały jego muzykę i walczyły u jego boku – skierował swoje wysiłki jako autor i komentator społeczny na rzecz dania pierwszeństwa gniewowi nad osobistymi opowieściami.

Drugą motywacją byli fani. Zagrał około 150 koncertów od wydania ponurego i intymnego albumu I Love You, I’m Trying (2023) i zdał sobie sprawę, że publiczność przychodzi do grandsona przede wszystkim, aby znaleźć ujście dla gniewu i oczyszczenia – aby odnaleźć wspólnotę i przekuć ból oraz beznadzieję w coś znaczącego. To splecione było z jego osobistymi doświadczeniami: odejście po 6 latach z wytwórni Fueled By Ramen, porzucenie korporacyjnych sal konferencyjnych i działów prawnych Major Label na rzecz niezależnego modelu dystrybucji, a także zmierzenie się z problemami zdrowia psychicznego dzięki przerwie od tras koncertowych, terapii i walce z uzależnieniami – wszystko to dało mu nową klarowność w pracy studyjnej. Przyznaje, że miał trudności, by sprostać wymaganiom dawnych dyrektorów przemysłu muzycznego, którzy chcieli złagodzić jego ostre krawędzie, zestawiać go z „rodzinnymi” współpracownikami i kierować jego twórczość z rocka w stronę alternatywnego popu. Jednak to właśnie te okoliczności pozwoliły mu pójść własną drogą i stworzyć coś mrocznego, oryginalnego i wyjątkowego w przestrzeni rockowej. Przede wszystkim chce, by fani i krytycy słuchali tej płyty taką, jaka jest: jako dzieła przełomowego artysty, który dochodzi do własnej tożsamości, porzuca oczekiwania i w pełni obejmuje chwilę. Misją stało się więc stworzenie maksymalistycznego brzmienia przy minimalistycznym zapleczu. W przeciwieństwie do ogromnej listy współpracowników z poprzednich albumów, większość INERTIA powstała w ciągu kilku tygodni w domowym studiu z kilkoma przyjaciółmi – No Love i Maxwellem Uraskym, a dodatkowo pisał z nim gitarzysta trasy Leo Varella. Zanurzył się też w wielomiesięczne studium zespołów, które potrafiły nieść wielkie przesłania do wielkich publiczności (Rage Against The Machine, System of a Down, Green Day), a także tych, którzy utrzymali surowy rock w skali stadionowej (Foo Fighters, Linkin Park, Turnstile, Queens of the Stone Age). Do produkcji i miksu zaprosił Mike’a Crossey’a (The 1975, 21 Pilots, Arctic Monkeys, LANY), który mentorował go w uzyskiwaniu maksimum z organicznego podejścia opartego na żywych instrumentach, korzystając ze swojego doświadczenia w wynoszeniu zespołów na wyższy poziom kariery.

Pierwszy owoc tych sesji, BRAINROT, może początkowo sugerować, że grandson pozostał przy starym stylu – miękkie wokale i eteryczne syntezatory w otwarciu – ale zaraz potem wchodzą stadionowe riffy, mocne hip-hopowe rytmy, a flow grandsona jest bezkompromisowo celny. Gdy końcowe breakdowny rozdzierają gardło z furią, publiczność zostaje z niedosytem. Przekaz jest prosty: nasza zbiorowa apatia została starannie wyhodowana.

„Dokładnie tak” – potwierdza. – „Twoja niezdolność do ogarniania wielu rzeczy naraz jest celowo wykorzystywana, aby powstrzymać rodzącą się solidarność i świadomość ruchu sprawiedliwości społecznej. Witamy w piekle, w którym żyjemy. Najlepszą bronią, jaką możesz się uzbroić, jest książka i mikrofon – żeby zrozumieć kontekst historyczny i cykliczność tego wszystkiego”. Motyw powtarzającej się historii wraca w kolejnym nowym utworze SELF IMMOLATION, zainspirowanym przez żołnierza sił powietrznych Aarona Bushnella, który podpalił się przed ambasadą Izraela w Waszyngtonie w akcie protestu. „Obudził się na widok popełnianych okrucieństw i było niezwykle poruszające widzieć, jak decyduje się na ostateczną ofiarę tylko po to, by zostać usłyszanym” – mówi grandson. „Absurdalne było też patrzeć, jak policjanci podbiegają z bronią wycelowaną w kogoś, kto podpalił samego siebie. To symbol tego, że słuchamy tylko w obliczu przemocy, oraz naszej niezdolności do zrozumienia ludzi cierpiących – tego, że ci, którzy krzywdzą, sami są w istocie ofiarami”.

Ambicją grandsona wobec INERTIA było stworzenie albumu pełnego utworów, które muszą znaleźć się na przyszłych setlistach. To płyta, która chwyta za gardło i nie puszcza – pełna pędzących na pełnych obrotach kawałków jak anty-AI AUTONOMOUS DELIVERY ROBOT i BELLS OF WAR. Jest tu też energetyczny rap-rockowy groove YOU MADE ME THIS WAY, w którym artysta próbuje zrozumieć motywacje ludzi zamiast ich demonizować, oraz LITTLE WHITE LIESuderzający w tych, którzy „podszywają się pod zasady religijne i fundamentalne, a następnie wypaczają je, aby promować swoje wykluczające, radykalne agendy”. Gościnnie pojawia się także duet Bob Vylan w WHO’S THE ENEMY. Grandson docenia ich gotowość do mówienia „z uczciwością i celem”, szanując ich jako artystów i bratnie dusze.

Plany koncertowe są równie ambitne. Grandson zagrał już ogromne koncerty z Linkin Park, w tym ich pierwszy występ po powrocie, a także dzielił z nimi scenę, wykonując One Step Closer przed tysiącami fanów. Potwierdzono również jego występ jako headlinera prestiżowego Left Field Tent na tegorocznym Glastonbury. „To ogromny zaszczyt wystąpić na scenie, która prezentuje aktywistów, artystów i poetów. Obiecuję, że pokażę najbardziej wkurzoną wersję siebie!”

Choć INERTIA rodzi się z gniewu, tytuł ma głębsze znaczenie. Pochodzi z rozmowy z ojcem, który zauważył, że wielu ludzi wyrusza w życiową podróż i bezrefleksyjnie trwa na niej dalej. „Podejmują decyzje o ogromnych konsekwencjach, ślepo podążając ścieżką, której nawet nie byli świadomi. Dla mnie pisanie tego albumu i tworzenie ciężkiego, rockowego brzmienia było powolnym, nieuniknionym odciągnięciem od takiej drogi. Jest też pewna nieuchronność w tym systemowym upadku, w tej nienaturalnej, nie do utrzymania formie naszego życia”.

INERTIA to inna droga, która rozgrzeje mosh pitem i jednocześnie sprowokuje do refleksji nad jej tematami – w której amerykańska polityka staje się kontekstem do połączenia z szerszą, progresywną publicznością międzynarodową. „Tak wielu ludzi walczy o różne rzeczy” – podsumowuje grandson. – „Wierzę, że odnajdując więź z innymi – poprzez muzykę czy cokolwiek innego – i wysuwając wspólne żądania o jaśniejszą, lepszą przyszłość, możemy dojść do bardziej holistycznego sposobu życia, myślenia i konsumowania. Wszystko zaczyna się od katartycznego wyzwolenia energii. Spotkamy się w mosh picie”.